Για το Κoμμα

Το Κόμμα είναι μια συμπαγής θύελλα κυκλώνα σφοδρού,

πρεσαρισμένο από φωνές που σιγά ξεπηδάνε,

με το κόμμα σπάνε τα οχυρά του εχθρού,

όπως τα τύμπανα των αυτιών

απ’ τα κανόνια που βροντάνε

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

______________________________

«Είναι καλύτερα να πεθάνουμε στα πόδια μας

από το να ζούμε στα γόνατά μας».

Emiliano Zapata Salazar

______________________________

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ (από το θεατρικό έργο "Η ΜΑΝΑ",

η ζωή της επαναστάτριας Πελαγίας Βλάσοβα απ' το Τβερ)

Όποτε ξεφωνίζουμε απ' την πείνα
Έρχεστε τρέχοντας και λέτε: δε σηκώνει άλλο
Αυτόν πρέπει να τον βολέψουμε με κάθε μέσο!
Στ' αφεντικά πηγαίνετε γεμάτοι ζήλο
Ενόσω μας θερίζει η πείνα.
Κι όταν γυρνάτε πίσω, θριαμβευτικά
Δείχνετε τι κερδίσατε για λόγου μας:
Μια μπουκιά ψωμί.
Καλά η μπουκιά
Αλλά πού 'ναι
Όλο το καρβέλι;

Δε θέλουμε μόνο το μπάλωμα
Θέλουμε ολόκληρο το ρούχο.
Δε θέλουμε μόνο την μπουκιά
Θέλουμε όλο το καρβέλι.
Δε θέλουμε μόνο τη δουλειά
Θέλουμε όλο το εργοστάσιο.
Το κάρβουνο, το σίδερο,
Την εξουσία.
Αυτά είναι που θέλουμε…

______________________________

Μενέλαος Λουντέμης

Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν.

Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρντα, να μην τα πάρουνε στο στόμα τους οι παπάδες.

Είμαι καλά

Μανα ..τρεμουλα των χεριων..
Χιονια που ξεφευγετε απ’την μπολια….
Στεναγμε που μετρας τον μισεμο μου.. ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ…
Πρωτον Σεβαστη μου..Πρωτον ερχομαι να ρωτησω ..μα δε ρωτω..
Εδω δε ρωτουν..εδω ολοι ειναι καλα..κι’ας ανεμιζουν οι κρεμαλες απο πανω τους..

Μανα…Αχ…Μανα…Μανα..
Το κορμι που κανακεψαν τα χερια σου..Ελυωσε σημερα κατω απ’το λιθαρι.
Η φωνη που νανουριζε τον υπνο σου..βελαξε κατω απ’το μαχαιρι..
Μα εσυ γελα ακριβη μου…Γελα…
Πες πως ξυπνησες απ’ονειρο κακο..και γελα να το διωξεις..
Γελα ..κι εγω..ησυχασε Μανουλα..ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ..
Σημερα μου χυσανε το φως μου..
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ

______________________________

Γιάννης Ρίτσος - Από τα «Γράμματα για το μέτωπο»

Παιδί μου όλα για σένανε μιλάνε

Στο φτωχικό μας κι όλα σε προσμένουν

Οι καρέκλες, τα ρούχα σε ζητάνε

Και με άφωνη συμπόνια με κοιτούν

Κι όταν το σούρουπο οι σκιές μακραίνουν

Όλα γιατί δεν ήρθες με ρωτούν.

Στιγμή-στιγμή θυμάμαι τη ζωή σου

Τα πρώτα σου χαμόγελα τα πρώτα

μισόλογα που τάλεγε η φωνή σου

νόστιμα τόσο τραγουδιστά

κοντά σου ήταν γλυκιά η πικρή μπομπότα

κοντά σου ήταν όλα γελαστά.

Κι έφεγγε και λουλούδιζε το δώμα

Κ’ έπινα τη χαρά μου στη ματιά σου,

Τις νύχτες πεταγόμουν απ’ το στρώμα

Ανήσυχη, τρελή ν’ αφουγκραστώ

Την ήρεμη ως πουλιού ανασεμιά σου,

Να δω μην μου είσαι παιδάκι μου ζεστό.

Παιδάκι μου ήρθε η Άνοιξη κι ακόμα

νάρθεις εσύ δυο χρόνια και τρεις μήνες

λουλούδισε το νοτισμένο χώμα

κ’ η θάλασσα, γυαλί, σφυροκοπά

στέκουμαι και κοιτάζω απ’ τις κουρτίνες

τον κόσμο που διαβαίνει χαρωπά.

Βράδιασε κι ότι τέλεσα την πλύση

Θε μου, τι σκοτεινή βραδιά, σφυρίζει

στα παραθύρια ο αγέρας κι έχει αρχίσει

μια σιγανή κι ατέλειωτη βροχή

-τικ, τακ, στα τζάμια-κάποιος λες δακρύζει

κι από το δάκρυ μούσκεψε η ψυχή.

______________________________

Δεν αισθάνομαι μίσος

Δεν ζητάω εκδίκηση

Ο ι κατηγορούμενοι μου είναι αδιάφοροι

Ξέρω μονάχα

Κι αυτό καταθέτω σήμερα μπροστά σας

στην σεβαστή ομήγυρη

Αυτοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα απ' ότι έκαναν
δίχως την υποστήριξη εκατομμυρίων άλλων

Πέτερ Βάις

______________________________

Ρικάρντο Νεφτάλι Ελιέζερ

(Πάμπλο Νερούντα)

Ο Νικητής Λαός

Η καρδιά μου βρίσκεται εδώ σε τούτο τον αγώνα

Ο λαός μου θα νικήσει. , όλοι οι λαοί

Ένας-ένας θα νικήσουν.

Τα βάσανα ετούτα θα τα στίψουμε σαν μαντήλια

Για να σκουπίσουμε τα τόσα δάκρυα

Που σκορπίσαμε στους τάφους

και στα πηγάδια της ερήμου

πάνω στα σκαλοπάτια του ανθρώπινου μαρτυρίου,

όμως είναι κοντά ο νικητής καιρός

να φυλάξουμε το μίσος για να μην τρέμουνε

τα χέρια της τιμωρίας,

και η ώεα

νάρθη με ακρίβεια στην καθαρή στιγμή,

και να γεμίσει ο λαός τους άδειους δρόμους

με τις καθαρές και δροσερές του διαστάσεις

βρίσκεται εδώ για την ώρα εκείνη

η δικιά μου ποιότητα

τη γνωρίζετε. Δεν έχω άλλη σημαία.

______________________________

Ο φυγάς

Δεν νοιώθω μοναχός μέσα στην νύχτα

Στα σκοτάδια της ζωής,

Είμαι λαός, λαός ατέλειωτος.

Έχω στη φωνή μου την καθάρια δύναμη

Για να διασχίσω τη σιωπή

Και σαν σπόρος να σκάσω στα σκοτάδια.

Θάνατος, μαρτύριο, σκιά, παγωνιά,

Σκεπάζουν αμέσως τη σπορά

Και μοιάζει θαμένος ο λαός.

Το καλαμπόκι, όμως ξαναγυρίζει στη γη

Δρασκέλισαν τον χώρο της σιωπής,

Τα κόκκινα χέρια του, που δεν γνωρίζουν το έλεος

Και μεις από τον θάνατο ξαναγεννιόμαστε.

Ρικάρντο Νεφτάλι Ελιέζερ

(Πάμπλο Νερούντα)

______________________________

Ο θαμμένος άνδρας στην πάμπα

Αν από άγγιγμα σε άγγιγμα κατόρθωνα να χαράξω

Το τοπίο, τα λιβάδια,

Και πια κοιμισμένος, έβγαζα απ’ το στόμα μου

το άγριο στάρι.

Αν άκουγα στις πεδιάδες τη βροντή

από το ποδοβολητό των αλόγων,

μια μανιασμένη θύελλα από οπλές

να περνάει μέσα από τα θαμμένα μου δάκτυλα,

θα φιλούσα χωρίς χείλη τον σπόρο

και θα έδενα σ’ αυτόν τα λείψανα των ματιών μου,

για να δει τον καλπασμό που αγάπησε

η ταραγμένη μου ψυχή.

Σκότωσέ μου μοιρολόϊ, σκότωσέ με

και σκόρπισε την ουσία μου

σαν το βραχνό μεταλλικό ρόγχο της κιθάρας.

Ρικάρντο Νεφτάλι Ελιέζερ

(Πάμπλο Νερούντα)

______________________________

Κώστας Βάρναλης

«Αληθινή Απολογία του Σωκράτη»,

«όσο πιο ταπεινωμένος ο άνθρωπος, τόσο πιότερο κι αναποφάσιστος. Οσο πιο κουρασμένος, τόσο λιγότερο ανασαίνει και σκέφτεται και θυμώνει. Χρειάζεται κουράγιο κι εμπιστοσύνη στον εαυτό σου για ν' αντισταθείς στην αδικία...»¹¹.

Η Καμπάνα

Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς!

Στην εξορία (Οχτώβρης 1935)

Μας σιδεροδέσανε τα χέρια
και μας κλείσαν ολούθε μαλινχέρια.

Μας μετρήσανε, κάπου εξηνταριά,
και μας ζυγιάσαν την ψυχή – βαριά!

Μουδιάσανε σφιχτόδετα καιρό
χέρι δεξί με χέρι αριστερό.

Μουδιασμένο και τ’ άλλο μας, που εκράτει
βαλίτσα ή δέμα για τον Άη – Στράτη.

Κατάχαμ’ Αρετή, Μυαλό και Νιάτα!
Τον κάλλιον ο χειρότερος επάτα…

Τυχερέ, κείνο τ’ άθλιο δειλινό
σε δέσαν με το Δάσκαλο Γληνό.

Μεγάλα μάτια αστραφτερά, στητός
κι ατάραγος πάνου απ’ τη Μοίρα αφτός,

κοιτούσε την ερχόμενην ευδία.
Συ νεβρικός από την αηδία.

Μαζί μας, τελεφταίοι, με το βαπόρι
πρεζάκηδες, αλάνια, λαθρεμπόροι.

Ξεπίτηδες, για να φανεί, πως ίσια
λογιούνται η Λεφτεριά και τα χασίσια.

Μα το καλογεράκι απ’ τ’ Αγιονόρος,
που πέταξε τα ράσα, ο θεοφόρος,

και το πιάσανε νύχτα στην Ομόνοια,
ξουρισμένα μουστάκια και σαγόνια,

μαζί μας δεν το δέσανε. Βλακεία
να πομπέψουν πατρίδα και θρησκεία!

Έτσι μας εφορτώσαν στο βαπόρι,
τους πατριώτες οι πατριδεμπόροι.

Εξορία στο λαό, χέρια δεμένα,
για να ρθει ο Εξορισμένος απ’ τα ξένα,

να χωρίσει το Έθνος και να βάλει
τη μια μεριά να πολεμάει την άλλη.

Από τον μονόλογο του Μώμου

Αλλού αν γεννηθείς, αλλού κι αν πας,
παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς

ΕΛΕΥΘΕΡΙΗΣ ΦΑΟΣ ΙΡΟΝ…

(Απάντηση Βάρναλη στον Καβάφη)

Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο,

δεν είν’ εκεί που πας. Ν’ αλλάξεις δρόμο!

ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ

Η «ΑΛΗΘΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να' χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου 'ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάιδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.

Παρωδία

Θα σ’ αρπάξουν απ’ τ’ αυτί
να σε διώξουν σένα αυτοί
θα σε μπαγλαρώσουν και
«άι σιχτήρ βαλκανικέ».

Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!... Πότε θ' αναστηθούν οι σκοτωμένοι; ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, 20 Oκτώβρη 1973

______________________________

«Με το ανάλογο κέρδος, το κεφάλαιο γίνεται θαρραλέο, με 10% γίνεται σίγουρο και μπορεί να ριχτεί παντού, με 20% ζωηρεύει, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% ποδοπατά κάθε ανθρώπινο νόμο και με 300%, δεν υπάρχει έγκλημα που δε ριψοκινδυνεύει να το κάνει ακόμα και με τον κίνδυνο της καρμανιόλας».

Καρλ Μαρξ

______________________________

Γ. Βιζυηνός

ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ

Ξύπνα, πατέρα! χαραυγή
τον ουρανό χρυσώνει,
κι' όλη ξυπνά η μαύρη γη.
Ξύπνα και συ με την Αυγή, ν' ακούσουμε τ' αηδόνι.

Με τη μητέρα μια ψυχή,
σε κάθε τέτοιαν ώρα
πετούσατε στην προσευχή.
Το σήμαντρό μας αντηχεί. Γιατί κοιμάσαι τώρα;

Είναι το όνειρο μακρό
'πού βλέπεις αυτού πέρα;
Κοιμήθηκες, κι' ήμουν μικρό,
κι' ως να τελείωση το πικρό, ετράνεψα, πατέρα!

Ξύπνα να ιδής. Χλωμή, γρηά,
η δόλια μας μητέρα!
Και τη φτωχή μας τη γιαγιά
'Κει κάτου, στη χλωρή βαϊά... την θάψαμε μια 'μέρα!

Πες μου, πατέρα, το χωριό
που παν οι πεθαμένοι
'μπορώ να 'πάγω να το διω;
Δυο λουλουδάκια μόνο, δυο, να πάρω στην καϋμένη!

Με είπαν - είναι ζοφερή
η νύχτα πώχουν σκέπη -
Μα 'γώ της έβαλα κερί
Στη δεξιά την κρυερή. Τ' ανάφτει και με βλέπει˙

Θυμάσαι; Μ' έκλεψες φιλί
μια 'μέρα παιχνιδιάρη,
και μ' είπες - Αφτερο πουλί,
χρειάζεσαι καιρό πολύ να γένης παλλικάρι. -

Ηρθ' ο καιρός. Νάμαι τρανό!
Διε με, καλέ πατέρα,
Σου 'τράνεψα˙ μα... ορφανό!
Στο δρόμο, 'πού συχνά περνώ, με είπανε μια 'μέρα.

Περνά το δόλιο τ' ορφανό!
Δε γνώρισε πατέρα!
Τον έχασε τριώ χρονώ!
- Μοιάζει σαν έρημο πτηνό! - Ας το χαρή η μητέρα!

Πες μου, πατέρα, την αυγή,
'πού καίει το λιβάνι
η μάνα και μυρολογεί,
Η μυρωδιά περνά τη γη; 'Μπορεί να σε ζεστάνη;

Το βράδυ πώρχομαι γοργό
κι' ανάφτω το κανδύλι
το ξέρεις που τ' ανάφτω 'γώ;
Ξύπνα, πατέρα! θα καγώ, σα λυχναριού φυτήλι!

Με 'φώναζες να κοιμηθώ
στο σπλαχνικό πλευρό σου.
- Έλα, μικρό, να ζεσταθώ. -
Κι' εγώ πετούσα να χωθώ στον κόρφο το γλυκό σου.

Τώρα, πατέρα, στην πικρή
τη γη τη χιονισμένη,
στην κρύα κλίνη τη μικρή,
σ' αυτή τη νύχτα τη μακρή, πες μου ποιός σε ζεσταίνει;...

Θέλεις εγώ ν' αποκριθώ;
Κανείς, καμιάν ημέρα!
Μα ήρθα 'γώ πια να χωθώ
Στον κόρφο σου να κοιμηθώ, νάσαι ζεστός, πατέρα

-------------------------

Στίχοι τοῦ φρενοκομείου

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ

σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,
σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα
σ᾿ ἕνα μνῆμα!

Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ
ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ
ἔτσι σὲ μίαν ὥρα…
μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα
ὅλα ἄλλαξαν τώρα!

Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ
τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ
καὶ οὐράνιο φῶς μου,
μετεβλήθη ἐντός μου
καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ
σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,
σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα
σ᾿ ἕνα μνῆμα …

Τὸν σταυρὸ τὸν ἀψηλὸ

ἀγκαλιά, γλυκοφιλῶ
τὸ μυριάκριβο ὄνομά της,
κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χώματά της

ἡ φωνή της ἡ χρυσὴ
μὲ καλεῖ «ἔλα καὶ σὺ
δίπλα στὸ ξανθὸ παιδί σου
καὶ κοιμήσου!»

Καλή επανάσταση!

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Το δούλεμα πάει σύννεφο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου