Ποιος φοβάται την απλή αναλογική;

Ποιος φοβάται την απλή αναλογική;

Η σημερινή επικαιρότητα θα σήκωνε ίσως μια αθλητικοπολιτική ανάλυση για το EURO, την κωμική εθνική Αγγλίας (Mr Bean και μ-λ-κίες), την ισπανική υποχώρηση, το BRexit και την ακυβερνησία, εν αναμονή της ελπίδας, στην Ιβηρική. Ελλείψει χρόνου όμως, αναβάλλεται για αύριο. Σήμερα το θέμα είναι η απλή αναλογική, που είναι άδολη σαν παραμυθάκι (η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει τη σειρά της).

Δίνουμε τόσο βάρος στο πόσο νεοφιλελεύθερη έχει γίνει η (Ν)δφα ή στον Αλέξη που δε φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι του Ανδρέα (αυτό με το οποίο έγνεψε στη Δημητρα) κι είναι ένα απλό κακέκτυπο, που τείνουμε να ξεχνάμε πόσο ΠαΣοΚ είναι, πόσο γνήσιοι και βρωμεροί Πασόκοι είναι οι Συριζαίοι. Και το αποδεικνύουν περίτρανα στην περίπτωση της ψήφισης της απλής και άδολης αναλογικής. Η οποία απέκτησε αυτό το παρανόμι στα χρόνια της Αλλαγής, για να καταλήξει κάτι σαν σύντομο ανέκδοτο, σε διάκριση με τη σύνθετη και δόλια πραγματικότητα (που απέχει από τον κόσμο του παραμυθιού).

Η οποία πραγματικότητα λέει πως το ΠαΣοΚ, απ' όπου κι αν προέρχεται, σε οποιαδήποτε εποχή και οποιαδήποτε εκδοχή του, ενδιαφέρεται για τον εκλογικό νόμο μόνο όταν θέλει να κόψει το δρόμο της επάρατης δεξιάς προς την αυτοδυναμία. Και τον μετατρέπει επί... το αναλογικότερον, που εκτός από βιασμός της κοινής λογικής είναι και βιασμός της γλώσσας, κατά το "ολίγον έγκυος" ή μάλλον κατά το "εγκυότερος" (και όχι εγγύτερος, προσοχή μην τα μπερδέψετε).

Εδώ η Πασοκιά προχωράει ένα σκαλί πιο πάνω γιατί το νέο σύστημα βαφτίζεται απλή αναλογική (κι όχι αναλογικότερη), χωρίς συγκριτικό βαθμό και κριτική ικανότητα, για όσους χάφτουν το παραμύθι κι αγνοούν (;) αυτό το περίφημο όριο του 3%. Που είναι κάπως τραγική ειρωνεία να έχεις περάσει ως ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τραυματικά παιδικά χρόνια γύρω από αυτόν τον πήχη, με το βραχνά αν θα μπορέσεις να τον περάσεις ή θα τον ρίξεις, να μένεις ξάγρυπνος τις εκλογικές βραδιές από την αγωνία, να είσαι το θρίλερ κάθε αναμέτρησης, να φοβάσαι ότι δε θα βρεις ούτε την ψήφο σου, ούτε τα τρία σου (τοις εκατό) με το συμπάθιο, κι ότι θα την πατήσεις όπως το 93' ή σαν τη ΛαΕ το Σεπτέμβρη... και παρόλα αυτά να μην καταργείς το όριο. Εκτός και αν το κρατάς, θεωρώντας το κομμάτι της ιστορίας σου και δεν μπορείς να το αποχωριστείς για συναισθηματικούς λόγους.

(Ιστορική παρένθεση. Ποια ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησε (αλλά ευτυχώς για αυτόν δεν ξενύχτησε) με αυτήν την αγωνία ο Σύριζα; Το -όχι πολύ μακρινό- 2009, στο θρίαμβο του ΓΑΠ, όταν πήρε μερικές ψήφους συμπάθειας και της τελευταίας στιγμής, για να μη μείνει εκτός Βουλής. Κι ενώ ενδιάμεσα, είχε φτάσει δημοσκοπικά στο 18%, στην πρόβα τζενεράλε του συστήματος για τον αντικαταστάτη του ΠαΣοΚ -που τέθηκε σε εφαρμογή μια τριετία αργότερα- για να ξεφουσκώσει απότομα μετά από το Δεκέμβρη του 08'. Ο καιρός γαρ εγγύς, αλλά δεν ήταν ακόμα η ώρα του...)

Τα ίδια ακριβώς θα μπορούσε να πει κανείς για τον Καμμένο και τους ψεκασμένους Έλληνες, που φοβούνται για τους μουσουλμάνους βουλευτές, και όχι για τον εαυτό τους, που έχει γίνει κάτι σαν το νέο Σύριζα και το θρίλερ των πρόσφατων εκλογών.

Πέρα από αυτό, βαριέται να μετράει κανείς ψέματα.

Πρώτη φορά αριστερά (καλά εδώ ούτε καν το "πρώτη" δεν είναι αληθές, πόσο μάλλον το "αριστερά" για τη δφα). Πρώτη φορά απλή αναλογική. Το ότι έχει λειτουργήσει στο παρελθόν (δε λέω "και", και στο παρελθόν, γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο παρόν, για να μπει το "και) αναλογικό εκλογικό σύστημα -πχ το 35' πριν το σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, ή το 50' στις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές- μικρή σημασία έχει. Ώχου, ντάξει μωρέ, σχολαστικέ, ο Νικολακόπουλος είσαι;

Το 3% δεν το καταργούν λέει, για να μπει όριο στις βλέψεις των μουσουλμάνων που θα εξέλεγαν έτσι δικό τους ανεξάρτητο βουλευτή, με γραμμή από το προξενείο. Ενώ τώρα μπορεί να συνεχίσει να παίρνει ο Σύριζα 50% σε Ροδόπη και Ξάνθη, με τις κατάλληλες αριστερές κολεγιές.

Πού είναι άραγε εκείνη η εποχή που ο ενιαίος ΣΥΝ, εξέλεγε -αν θυμάμαι καλά- δικό του μουσουλμάνο βουλευτή (με πολιτικά κριτήρια, χωρίς κολεγιά) και αυτός λέει διαμαρτυρόταν για το θρησκευτικό προσδιορισμό της μειονότητας: αφού εγώ είμαι άθεος, γιατί να θεωρούμαι μουσουλμάνος;

Ποιος φοβάται λοιπόν την απλή αναλογική; Προφανώς τα κόμματα εξουσίας, που ποντάρουν στη λογική της χαμένης ψήφου και την πριμοδοτούν-καλλιεργούν με τα αντίστοιχα εκλογικά συστήματα. Κι όχι μόνο για όσους είναι κάτω από το 3%, χωρίς ρεαλιστικές ελπίδες να το πιάσουν ποτέ (εκτός κι αν είσαι Λεβέντης, και σε αγαπάει ο λαός, περισσότερο κι από το Θάνο Τζήμερο), αλλά και για τους υπόλοιπους, που δεν πρόκειται να κυβερνήσουν ποτέ, άρα γιατί να τους ψηφίσεις;

Κι όχι, προσωπικά δε θα είχα κανένα πρόβλημα να μπει η Ανταρσυα στη Βουλή (μέχρι και τα μ-λ θα είχαν ρεαλιστικές ελπίδες, με απλή αναλογική). Έτσι κι αλλιώς, το πιο πιθανό είναι να μπει ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, μόλις κολλήσει η μαγιά με τη ΛαΕ του Λαφαζάνη.

Το κόλπο του Πάκη και του Καραμανλή, που είχαν κάνει τον ισχύοντα νόμο με το bonus εδρών για τον πρώτο, ήταν ότι τσιμπούσαν έδρες από τον δεύτερο, θίγοντας κυρίως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να εξασφαλίσουν ευκολότερα τη συναίνεση των μικρότερων (και ανάμεσά τους και του ΚΚΕ). Εμείς πχ αντί για 15 έδρες που έχουμε τώρα, θα εξασφαλίζαμε 17, αν δεν κάνω λάθος, που δεν είναι δραματική διαφορά, ιδίως σε σχέση με παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις.

Το εκλογικό σύστημα όμως πριμοδοτούσε την εκλογή κυβέρνησης, στρεφόταν εξ ολοκλήρου γύρω από αυτό κι έστελνε όλες τις "χαμένες ψήφους" που αντιστοιχούσαν σε προτιμήσεις και κόμματα που δεν ξεπερνούσαν το 3%, στο πουγγί του πρώτου. Χώρια ο δικομματισμός, η αφόρητη επικοινωνιακή πίεση στα όρια της υστερίας για την αποφυγή της ακυβερνησίας, κοκ.

Αυτός ακριβώς ο φόβος όμως είναι που θα τους εκθέσει ανεπανόρθωτα, αναγκάζοντάς τους να προχωρήσουν σε (ευρύτερες) κυβερνητικές συνεργασίες, ακόμα κι ενός μεγάλου Συνασπισμού (όπως τώρα στην Ισπανια, που δύσκολα βγαίνει κυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση των δύο πρώτων) κι έτσι να ρίξουν τις μάσκες του μια ώρα αρχύτερα.

Μπορεί λοιπόν η κουβέντα για το πώς θα εκλέγεται ο διαχειριστής της αστικής εξουσίας, να είναι ένα απλό επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης, με εντελώς δευτερεύουσα σημασία. Αλλά μπορεί να έχει παράπλευρα οφέλη, σε βάθος χρόνου. Κι από αυτήν την άποψη, οφείλουμε να επαναφέρουμε το ερώτημα και να επιμείνουμε, μέχρι να πάρουμε απάντηση:

Ποιος φοβάται λοιπόν την απλή και άδολη αναλογική;

 

Να ποια θα ήταν με απλή (και άδολη) αναλογική η κατανομή εδρών τον περασμένο  Σεπτέμβρη  (σε παρένθεση η κατανομή με το ισχύον σύστημα):

ΣΥΡΙΖΑ 106 (145)
ΝΔ 84 (75)
Χ.Α. 21 (18)
Δημ. Συμπ. 19 (17)
ΚΚΕ 17 (15)
Ποτάμι 12 (11)
ΑΝΕΛ 11 (10)
Εν. Κεντρ. 10 (9)
ΛΑ.ΕΝ. 9 (0)
ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΕΕΚ 3 (0)
ΕΠΑΜ 2 (0)
Κοινωνία 2 (0)
Δημ. Ξανά 2 (0)
Δημοκρατικοί,
Κοινωνία Αξιών,
Κομ. Πειρατών 1 (0)
ΚΚΕ μ-λ,Μ-Λ ΚΚΕ 1 (0)

Μια άκρως ενδιαφέρουσα Βουλή και αποκαλυπτικό για τη στάση και την πορεία κάποιων.

(το κείμενο είναι από το blog «Σφυροδρέπανο»)

Σχολιασμοί «Όχι άλλο κάρβουνο» -Κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά

Σχολιασμοί

«Όχι άλλο κάρβουνο»

 «Θα υπερασπιστούμε την εργασία, όπως κάναμε για την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις» διαμήνυσε σε συνέντευξή του ο Αλέξης Τσίπρας, ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης.

Μη! Όχι μη! Όχι άλλη προστασία! Όχι άλλο κάρβουνο! Που έλεγε και ο Κούρκουλος στην γνωστή ελληνική ταινία.

Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει ποιος; Πρώτος είναι ο λαός. Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει ποιος; Ο λαός. Αρκεί  ο λαός να βγει στο προσκήνιο για να ανοίξει το δρόμο για την πραγματική αλλαγή της κοινωνίας για να φέρει τα πάνω κάτω.

Τα «οράματα» των εφοπλιστών και του Αλ. Τσίπρα

Απ’ όταν αντιπολίτευση ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχαν παρεμβάσεις μα απανωτά διαπιστευτήρια προς το κεφάλαιο για την χειραγώγηση του λαού.

Έτσι και τώρα. Στην  πρόσφατη ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας μπροστά στους εκπροσώπους των εφοπλιστών και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου που συμμετείχαν στη ναυτιλιακή έκθεση «Ποσειδώνια 2016», έβαλε τα πράγματα στη θέση τους... Υποκλίθηκε στη «διορατικότητα», στην «πρωτοπορία» και τα «οράματα» των εφοπλιστών, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε και το δικό του «όραμα»:

«Το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος», ανέφερε χαρακτηριστικά... Επικεντρώνοντας στο 13ο - 14ο μισθό και τις ομαδικές απολύσεις, επιβεβαίωσε ουσιαστικά ότι η κυβέρνηση είναι σε συζήτηση με τη μεγαλοεργοδοσία για όλα τα καυτά εργασιακά ζητήματα που έχουν τεθεί στο τραπέζι, συμπεριλαμβανομένων των εμποδίων στο δικαίωμα της απεργίας.

Και όλα αυτά την ίδια περίοδο που η κυβέρνηση λανσάρει τα παραμύθια περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «προστασίας της εργασίας»,

«Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»

Για την συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στον «Ενικό» ο λόγος. Βλέπαμε τον τρόμο στις φάτσες τους, το κενό βλέμμα τους και ξεραθήκαμε στα γέλια. Για τους δημοσιογράφους που έκαναν τις ερωτήσεις μιλάμε και σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδινε ο Γ.Γ. του ΚΚΕ.

Θα καταργήσετε την αστική τάξη, τους ευεργέτες μας; Δε θα  υπάρχει δεξιά; δε θα υπάρχει ΝΔ; Ίου! Μον-ντιέ! Ρωτούσε εκείνη η «ξανθιά» δημοσιογράφος η κ. Λώρα Ιωάννου.

Στο σοσιαλισμό οι εργάτες θα ψηφίζουν εργάτες για αντιπροσώπους τους κι όχι αστούς βουλευτές, όπως σήμερα; Εξέφρασε τον φόβο του ο δημοσιογράφος κ. Σκουρής. Τι φρίκη! Oh my god

Γιατί το  ΚΚΕ δεν προσαρμόζει τον λόγο του στην πραγματικότητα; Γιατί δεν κάνει συνεργασίες; Γιατί δεν τα λέτε πιο καλά να πείσετε τον κόσμο;  Ρωτούσε τάχα εναγωνίως ο κ. Δελατόλας (που έχει, όπως είπε, και πολλούς φίλους στο ΚΚΕ και δεν έχει…πρόβλημα!) Κι εδώ έμπαινε η γνωστή καραμέλα του ξύλινου λόγου, στην οποία αντέδρασε ο Κουτσούμπας: Σας φάνηκαν ξύλινα όσα λέμε εδώ τόσες ώρες;δε σας αρέσουν ε; Τι να κάνουμε:

Και πίσω από τον τάχα πόνο γιατί δεν ανεβαίνει το ΚΚΕ, υπήρχε η κρυφή επιθυμία: Πότε θα τελειώσουμε με σας;

Αλλά ξεχνάνε κάτι για το ΚΚΕ. Και όπως έγραψε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος:

(…) και τι δεν κάνατε για να με θάψετε,

όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος (…)» 

 

Κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά

«Μισεύεις και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα» 

Ο όρος μετανάστευση (migration) τόσο κατά τις κοινωνικές επιστήμες, όσο και κατά το διεθνές δίκαιο, αναφέρεται, όσον αφορά τους ανθρώπους, στη μετακίνησή τους που καθορίζεται από διάφορους παράγοντες.
Ο κυριότερος είναι για λόγους επιβίωσης. Όταν ο τόπος που γεννήθηκες  δεν σου προσφέρει εκείνα που χρειάζεσαι για να ζήσεις μια ζωή υποφερτή, αναγκάζεσαι να την αναζητήσεις αλλού.

Τον 20ο αιώνα η Ελλάδα υπήρξε χώρα αποστολής μεταναστών. Στα πρώτα του χρόνια κύρια στην Αμερική και τις δεκαετίες του 50 και του 60 στις χώρες της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, στην Αυστραλία κ.λ.π.
Βάπτισαν τη χώρα μας «ψωροκώσταινα» και έστειλαν «τα πιο καλά παιδιά» στα κάτεργα της Ευρώπης και της Αμερικής, ενώ το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο λεηλατούσε τον πλούτο της. Ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή αυτή, με πρωτεργάτη τον «εθνάρχη» Καραμανλή…
 Η κατάρα της μετανάστευσης –έτσι την καταλάβαινε ο λαός και όχι ως ευλογία όπως ο Καραμανλής– η δύσκολη ζωή του μετανάστη στην ξενιτιά, ενέπνευσε άφθονο τραγούδι. Με κύριο ερμηνευτή τότε τον αξέχαστο Στέλιο Καζαντζίδη που φώναζε σα λαβωμένο λιοντάρι. Αλλά όχι μόνο αυτόν. Ενέπνευσε κι άλλους ποιητές, στιχουργούς, συνθέτες και ερμηνευτές που τραγούδησαν αυτή τη συμφορά. Και οι μετανάστες φεύγοντας αφήναν τη μισή τους καρδιά πίσω. Κανείς δεν θέλει να αφήσει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Έφευγαν τότε όπως και σήμερα. Που λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν τη χώρα, με την πολιτική τους. Την ξαναβάπτισαν «ψωροκώσταινα» και ξανάνοιξαν το δρόμο της ξενιτιάς στους Έλληνες που δε μπορούν να ζήσουν, με μια διαφορά…
Τότε έφευγαν ανειδίκευτοι, κύρια αγρότες ιδιαίτερα από τις αγροτικές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας για «να πάνε να ζήσουν και με πλούτη να γυρίσουν στην πατρίδα τους ξανά».
Σήμερα φεύγουν γκασταρμπάιτερ ή γκαστβίσενσαφτλερ σπουδαγμένοι νέοι και νέες επιστήμονες, ειδικευμένοι. Ξαναγύρισε πίσω το ρολόϊ της ιστορίας.

« Μισεύεις και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα» όπως έλεγε το τραγούδι που ακούγονταν στην  υπέροχη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»

Φεύγουν και  πιθανότατα δε θα γυρίσουν πίσω. αλλά τουλάχιστο  να παλεύουν, να συνεχίσουν να παλεύουν για να σταματήσουν να γυρίζουν προς τα πίσω τα ρολόγια κι ο χρόνος της ιστορίας…

 Κώστας Πινέλης

(Οι "Σχολιασμοί" δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες "Ειδήσεις" και "Πρωϊνή" του Κιλκίς

Ο "φίλος μας ο Γιούγκερ"

Πολύ τον αγαπάει, λέει, ο Γιούγκερ τον Τσίπρα. Μόλις τον βλέπει τον πιάνει απ' τον ώμο η 

απ' το χέρι. Σιγά να μην τον πιάνει και από πουθενά αλλού...

 

Ο «φίλος μας Γιούνκερ»

Την ...αγιογραφία του «φίλου και φιλέλληνα Γιούνκερ» φιλοτεχνούν η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και σύσσωμος ο αστικός Τύπος.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επίσκεψη του προέδρου της Κομισιόν στην Ελλάδα παρουσιάζεται σαν «ψήφος εμπιστοσύνης» στην πολιτική των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που ακολουθεί η κυβέρνηση και οι οποίες «κλείδωσαν» το περασμένο καλοκαίρι την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Θυμίζουμε, πάντως, ότι η κυβέρνηση, που σήμερα «λιβανίζει» τον Γιούνκερ, είχε θέσει στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη το ερώτημα αν εγκρίνεται ή απορρίπτεται το σχέδιο του προέδρου της Κομισιόν για το τρίτο μνημόνιο, ζητώντας από το λαό να το καταψηφίσει.
Αμέσως μετά, έφερε από την πίσω πόρτα τη δική της αντιλαϊκή συμφωνία με την τρόικα, φυσικά με τις «ευλογίες» της Κομισιόν.
Επομένως, τα μέτρα που τώρα παίρνονται σε βάρος του λαού έχουν τη σφραγίδα και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει για το γεγονός ότι η κυβέρνηση συνεχίζει με επάρκεια την πολιτική των προηγούμενων.
Αυτό καθόλου δεν αποθαρρύνει, βέβαια, την κυβέρνηση από το να παρουσιάζει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σαν υπέρμαχο τάχα των εργασιακών δικαιωμάτων.
Οπως είπε χτες, στην κοινή συνέντευξη Τύπου, ο πρωθυπουργός, «κοινή μας πεποίθηση είναι ότι η ανάκαμψη στην Ελλάδα δεν μπορεί να στηριχθεί στη συντριβή της εργασίας, αλλά σε ένα παραγωγικό μοντέλο σύγχρονο και ασφαλές, τόσο για τους ανθρώπους, όσο και για το περιβάλλον».
Στο ίδιο μήκος κύματος - αν και πιο διπλωματική - ήταν η απάντηση που έδωσε ο πρόεδρος της Κομισιόν σε ερώτηση που του έγινε.
Οπως είπε, «οι διαπραγματεύσεις για τη μεταρρύθμιση της νομοθεσίας, σε ό,τι αφορά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την ελληνική πραγματικότητα. Και θα πρέπει η εργασιακή νομοθεσία να προχωρήσει προς την κατεύθυνση των καλών πρακτικών που υπάρχουν αλλού».
Οι «καλές πρακτικές» δεν είναι άλλες από αυτές που εφαρμόζονται σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Για παράδειγμα, με βάση αυτές τις «καλές πρακτικές» νομοθετεί τώρα η κυβέρνηση στη Γαλλία, προκαλώντας τις αντιδράσεις των εργαζομένων και του λαού.
Από αυτήν τη σκοπιά, ελάχιστη αξία έχει η υπόμνηση του Γιούνκερ ότι «δεν είμαι φίλος των ομαδικών απολύσεων και πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα διαμορφώσει μια πρόταση, με την οποία θα μπορέσω να είμαι σύμφωνος», επιβεβαιώνοντας έμμεσα ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι από τα πρωτεύοντα στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση».
Αλλωστε, ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει δώσει δείγματα γραφής για το πώς εννοεί την «κοινή αντίληψη» για τα Εργασιακά.
Μόλις πρόσφατα, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων», ο οποίος προβλήθηκε από την κυβέρνηση ως μια πρωτοβουλία κατοχύρωσης ενός «μίνιμουμ» κοινού πλαισίου για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Βασικοί άξονες αυτού του πυλώνα είναι η σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, «μέσω της σύγκρισης με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της Ζώνης του Ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους», η στήριξη των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, που «επιτρέπουν στους εργοδότες να ανταποκρίνονται σε μεταβολές στη ζήτηση», όπως και η δημιουργία μηχανισμών «κοινωνικής πολιτικής», που θα διαχειρίζονται την ακραία φτώχεια και την ανεργία.
Επομένως, πράγματι υπάρχει συναντίληψη ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Κομισιόν για τις μεταρρυθμίσεις στα Εργασιακά, αφού και οι δυο υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα - αυτά του κεφαλαίου - και τον ίδιο στόχο - αυτόν της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μόνο που τα δικά τους οράματα είναι εφιάλτης για το λαό, που πρέπει με την πάλη του να τον εμποδίσει να πραγματοποιηθεί.
Από την στήλη του Ριζοσπάστη "Η Άποψή μας"

Τσίπρας: Με κάλπικες υποσχέσεις στο λαό επιχειρεί να κρύψει την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης

Με κάλπικες υποσχέσεις στο λαό επιχειρεί να κρύψει την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης

Ολόπλευρη στήριξη του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα, φοροαπαλλαγές, τζάμπα εργασία, ιδιωτικοποιήσεις και νομοθετικές διευκολύνσεις των επενδύσεών είναι στην ουσία το όραμα της κυβέρνησης περί «δίκαιης ανάπτυξης» που παρουσίασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο Μουσείο τη Ακρόπολης.

 

Λίγες ώρες μετά την ψήφιση του νέου αναπτυξιακού νόμου με τα νέα φορολογικά και χρηματοδοτικά προνόμια στα μονοπώλια, ο Αλ. Τσίπρας, παρουσίασε το πρόγραμμα με τον παραπλανητικό τίτλο «δίκαιη ανάπτυξη», επιχειρώντας να κρύψει τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που υλοποιεί η κυβέρνησή του για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με το λαό φορτωμένο τα βάρη της κρίσης και την πολυχρησιμοποιημένη «κοινωνική ευαισθησία» να εξαντλείται σε κάλπικες και ανέξοδες υποσχέσεις. 
Ανέφερε «όλες οι κυβερνητικές προσπάθειες πλέον επικεντρώνονται σε ένα στρατηγικό στόχο: Στην προώθηση της Δίκαιης Ανάπτυξης» την οποία προσδιόρισε χρονικά το 2021 κατά την ομιλία του στην εκδήλωση που είχε τον τίτλο «Ελλάδα 2021: Δίκαιη Ανάπτυξη – Παραγωγική Ανασυγκρότηση». Εξήγησε ότι «για εμάς ανάπτυξη σημαίνει εκ νέου ένταξη της οικονομίας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δημιουργία οικονομίας με παραγωγική εξειδίκευση, επούλωση τραυμάτων του κοινωνικού κράτους, ευρύ φάσμα παραγωγικών δραστηριοτήτων, συνεργατικά σχήματα κοινωνικής οικονομίας, επιχειρηματικότητα που προσανατολίζεται στην παραγωγή βιώσιμων και αξιοπρεπώς αμειβόμενων θέσεων εργασίας». 

Το κράτος εργαλείο στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Η στρατηγική που ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξέφυγε της πεπατημένης που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις πριν και μετά την καπιταλιστική κρίση, την προσαρμογή του κράτους στην σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου με εργαλεία, τη φοροαπαλλαγή, τη χρηματοδότηση με κοινοτικούς και εθνικούς πόρους και κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο όπως ο -πριν λίγες ώρες ψηφισμένος- αναπτυξιακός νόμος.

Σε αυτές τις ράγες κινήθηκε ο πρωθυπουργός λέγοντας πως «σχεδιάζουμε κράτος με επιτελικό ρόλο στην οικονομία, που παρέχει υπηρεσίες υψηλής στάθμης, αντιγραφειοκρατικό για τους παραγωγικούς φορείς. Ικανό να σχεδιάσει και να κατευθύνει πόρους σε δημιουργικές κατευθύνσεις» και ως «αναπτυξιακά εργαλεία» ανάφερε ότι «για δεύτερη συνεχόμενη φορά, καταφέρνουμε να αυξήσουμε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων κατά 250 εκ. ευρώ» και τον αναπτυξιακό νόμο για την «ενίσχυση πρωτίστως με φοροαπαλλαγές που συνδέονται με την απόδοση».

Δισεκατομμύρια ευρώ στους επιχειρηματικούς ομίλους

Όπως πάντα λεφτά υπάρχουν για το κεφάλαιο με το πρωθυπουργό να απαριθμεί τα δισεκατομμύρια ευρώ της πίτας

καθώς «μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου ενεργοποιούνται οι προσκλήσεις από το νέο ΕΣΠΑ ύψους 9 δισ.: το μισό νέο ΕΣΠΑ της επόμενης επταετίας θα έχει ήδη ενεργοποιηθεί», μέχρι το τέλος του 2016 «από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, το κλείσιμο του προηγούμενου ΕΣΠΑ '07-'13, τα ΕΣΠΑ '14-'20, τα αγροτικά προγράμματα και τους πόρους του Αναπτυξιακού, υπάρχουν διαθέσιμα 6,75 δισ. ευρώ, ενώ υπάρχει και «το πακέτο Γιούνκερ (πρόγραμμα EFSI). Ήδη έχουν εγκριθεί για ένταξη 42 επενδυτικά σχέδια συνολικού ύψους 5,6 δισ. ευρώ». Κι ακόμα το νέο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων θα δώσει διέξοδο στα λιμνάζοντα κεφάλαια που περιμένουν να επενδυθούν στα κερδοφόρα φιλέτα διότι όπως σημείωσε ο Αλέξης Τσίπρας «η δημιουργία του νέου ταμείου αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, δίνει τη δυνατότητα της ορθολογικής και επωφελούς για το Δημόσιο συμφέρον, εκμετάλλευσης της κρατικής περιουσίας και τονώνει την επενδυτική δραστηριότητα», όπως συμβαίνει με το Ελληνικό!

Δεσμεύτηκε και προς τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες ότι σύντομα θα γίνει «επανεκκίνηση των μεγάλων έργων υποδομής» και πως θα υπάρξει «σχεδιασμός για νέα έργα» οδικών αξόνων, επέκτασης του Μετρό και του Τραμ και κατασκευής αεροδρομίου στο Κατσέλι.

Ξανά ο Αλέξης Τσίπρας απαρίθμησε δισεκατομμύρια για το κεφάλαιο κάνοντας λόγο για «δρομολογημένα έργα στις υποδομές και την ενέργεια ύψους 5 δισεκατομμυρίων μέσα την επόμενη πενταετία» και για «6,75 δισεκατομμύρια θα πέσουν στην οικονομία μέχρι το τέλος του 2016 από το τρέχον ΕΣΠΑ. Ο νέος αναπτυξιακός νόμος προβλέπει συνολικές επενδύσεις ύψους 13 δισ. μέχρι το 2021».

Φτηνά χέρια και ψίχουλα σε εξαθλιωμένους

Έταξε επίσης και τζάμπα εργασία με τα επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης.

Ανάφερε «ταυτόχρονα, σχεδιάζουμε τα νέα προγράμματα ενεργητικής απασχόλησης που θα τρέξουν άμεσα και παράλληλα με την ανάκαμψη της οικονομίας. Εντός του 2016 έχουν σχεδιαστεί και είναι προς υλοποίηση προγράμματα απασχόλησης και κατάρτισης για 164.847 ανέργους».

Αντίθετα για το λαό ο Αλέξης Τσίπρας δεν απαρίθμησε δισεκατομμύρια. Αν και επανάλαβε πολλές φορές τη φράση «δίκαιη ανάπτυξη» φάνηκε πως αυτή εξαντλείται σε ψίχουλα αυστηρά προς εξαθλιωμένους καθώς όπως είπε «το κοινωνικό κράτος αποτελεί μοχλό ανάπτυξης.

 Εξοικονόμηση πόρων για δικαιότερη, αποτελεσματικότερη και ταχύτερη ανακατανομή των υπηρεσιών αυτών στα τμήματα του πληθυσμού που το έχουν πραγματικά ανάγκη» δηλαδή κάρτα σίτισης για όσους είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα ισχυρίστηκε οτι μεταξύ των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης ήταν η «προστασία για τα λαϊκά εισοδήματα, τις αδύναμες εισοδηματικά ομάδες και τους μισθωτούς» όταν μειώθηκαν συντάξεις και μισθοί και αυξήθηκαν οι έμμεσοι φόροι που πλήττουν τους φτωχότερους.
Στο μύθο της «δίκαιης ανάπτυξης» ενέταξε και το επικοινωνιακό σχήμα πως η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων θα φέρει απασχόληση και ευημερία ειδικά με την αναφορά πως στηρίζει την «επιχειρηματικότητα που προσανατολίζεται στην παραγωγή βιώσιμων και αξιοπρεπώς αμειβόμενων θέσεων εργασίας» όταν ο κατώτατος μισθός είναι λίγο πάνω από τα 400 ευρώ και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας ανύπαρκτες.

902.gr

 

 

 

 

Μάθανε ότι σκουντιόμαστε και ξεπουλιόμαστε

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Το ξανθό γένος…

Μάθανε ότι σκουντιόμαστε και ξεπουλιόμαστε

 και πλάκωσαν και οι Ρώσοι να…

Η έλευση του Πούτιν και η όλη υποδοχή και το νόημα που δόθηκε μου έφερε στο νου τον παππού μου που ήταν «διαβασμένος» και «σπουδαγμένος» αφού έβγαλε διδασκαλείο στην πατρίδα και μεταξύ άλλων είχε μελετήσει την Αποκάλυψη του Ιωάννη και «άλλας γραφάς».

Και πότε μας έλεγε για τον «Βασιλέα του Βορρά που θα νικήσει τον Βασιλέα του Νότου», πότε για την «νίκη των ορθοδόξων λαών», πότε για το «ξανθό γένος των Ρώσων που θα μας σώσει» και άλλα τέτοια παραμύθια της Χαλιμάς, που η Ελλάδα τα πλήρωνε πάντα με αίμα...

Και βέβαια όσοι έχουν ταξιδέψει στην Σοβιετική Ένωση ή στη σημερινή Ρωσία ξέρουν πόσο μας αγαπούν οι Ρώσοι, ο απλός λαός, αλλά η Ρωσία ήταν πάντα υπερδύναμη και σήμερα είναι καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική.

Και αν οι Μπολσεβίκοι, ένα  οικονομικό μέτρο που πήραν ως Σοβιετική εξουσία στον εξωτερικό τομέα, ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο, ρώσικο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης) κλπ.».

 Σήμερα να μην υπάρχουν αυταπάτες, όπως πολλοί (και οπαδοί του ΚΚΕ) πιστεύουν ότι ο Πούτιν είναι κομμουνιστής (όπως και ο Τσίπρας που δεν φοράει γραβάτα), ούτε ότι επειδή είμαστε ομόδοξοι θα μας αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Και να μη βραχυκυκλώσουμε πιστεύοντας ότι οι Ρώσοι έρχονται για... να επενδύσουν και να φέρουν την ανάπτυξη -που έρχεται μαζί με την ελπίδα.

Γιατί για λογαριασμό των μονοπωλίων Ελλάδας και Ρωσίας, κλείστηκαν επικερδείς συμφωνίες.

 Ο Αλ. Τσίπρας επανέλαβε ότι η συνεργασία με τη Ρωσία συνιστά «στρατηγική επιλογή» και διαβεβαίωσε εκ νέου το ρωσικό κεφάλαιο ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι ασφαλείς για να επενδύσει, καθώς μετά την «επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης» δημιουργούνται προϋποθέσεις «για ανάπτυξη επενδύσεων και οικονομικών συνεργιών».

Από την πλευρά του ο Πούτιν το είπε καθαρά εκφράζοντας πάγιες επιδιώξεις του ρωσικού κεφαλαίου για ισχυρή παρουσία στην Ελλάδα: «Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια συνεργασίας στην Ενέργεια», δήλωσε χαρακτηριστικά, ενώ εξέφρασε το ενδιαφέρον του ρωσικού κεφαλαίου για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της ROSCO και του ΟΛΘ. Μάλιστα απαντώντας σε σχετική ερώτηση, απέδωσε την ακύρωση του «Νότιου Ρεύματος» στις πιέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αποφεύγοντας να κλείσει οριστικά την πόρτα δήλωσε ότι «είμαστε έτοιμοι για την υλοποίηση οποιουδήποτε έργου», προσθέτοντας ωστόσο ότι «μας χρειάζονται από πριν εγγυήσεις».

Πολλοί λένε, καμιά φορά και εγώ το συλλογιέμαι από συμπάθεια προς τους Ρώσους και λόγω της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, «προκειμένου να λεηλατούν το τόπο μας οι Δυτικοί, ας είναι καλύτερα οι Ρώσοι»…

Πώς να το πούμε: Αμερικάνικα, Γερμανικά, Γαλλικά, Ρωσικά, ίδια είναι τα αφεντικά και ίδια κλέβουν τους λαούς.

Κώστας Πινέλης

(Δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Ειδήσεις" και "Πρωϊνή" του Κιλκίς)

Μακρόνησος. Το Θανατονήσι

Προσκύνημα στον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου 

Μακρονήσι!στο νησί αυτό η ελληνική εθνικοφροσύνη, θαυμάζοντας τον χιτλερισμό και τα έργα του, δημιούργησε ένα πιστό ομοίωμα του Μπούχενβαλντ και του Άουσβιτς... ...Στο Μακρονήσι ατιμάστηκε ο ελληνικός πολιτισμός...
...Στο Μακρονήσι μαρτύρησε ο ελληνικός πατριωτισμός, οι εθνικές αρετές ντροπιάστηκαν και διαπομπεύτηκαν, ατιμάστηκε η τιμή του ελληνικού λαού, οι ηρωϊκοί αγωνιστές κατά του φασισμού και του ξένου εισβολέα βασανίστηκαν σατανικά, χλευάστηκαν, σφαγιάστηκαν χωρίς οίκτο, σταυρώθηκε από τον φασισμό η τίμια Ελλάδα, περιϋβρίστηκε η αρετή, κουρελιάστηκε η ανδρεία, οργίασε η κτηνωδία και θριάμβεψε το αίσχος...
Κανένα έργο ως τώρα δεν μπόρεσε να δώσει την εικόνα της φρίκης...
...Αλλά ποιος Ντάντε θα μπορούσε να περιγράψει και να δώσει ολόκληρο το πραγματικό πρόσωπο αυτής τη Κόλασης, που στάθηκε χειρότερη από κάθε κόλαση της φαντασίας;...
(Αποσπάσματα από τον πρόλογο του Μάρκου Αυγέρη στο βιβλίο του Φιλ Γελαδόπουλου "Μακρονήσι")

Την Κυριακή 5-6-2016 πλήθος κόσμου πήρε μέρος στο προσκύνημα που έγινε στον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου.
Διοργανώθηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ), ενώ στην εκδήλωση μίλησε ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος τη ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος.
Μεταξύ άλλων, τόνισε, «συνεχίζουμε, τα γεγονότα σε όλη τη διάρκεια της σχεδόν 100 χρόνων ζωής του ΚΚΕ, αποτελούν παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο. Στο έδαφος της όξυνσης των αντιθέσεων του συστήματος, των αντιφάσεών του, διαμορφώνεται η δυνατότητα να αναπτυχθεί η αντικαπιταλιστική συνείδηση, να συνειδητοποιηθεί πλατύτερα η αναγκαιότητα και η ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού».
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης δόθηκε συναυλία από το συγκρότημα «Ρωμιοσύνη» και ακούστηκαν ποιήματα και τραγούδια γραμμένα από τους εξόριστους.