Σαν σήμερα άνοιξε ο δρόμος των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων!

Σαν σήμερα άνοιξε ο δρόμος των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων!

Σήμερα είναι η μέρα! Η μέρα κατά την οποία ο Λένιν ανακοίνωσε ότι «η εργατοαγροτική Επανάσταση, για την αναγκαιότητα της οποίας μιλούσαν συνεχώς οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε».

Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς 100 χρόνια από τον Οκτώβρη του 1917.Στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο)

Σ' όλη τη διάρκεια του 2017 ο «Ριζοσπάστης» παρακολούθησε με συνεχή αφιερώματα την πορεία από την Επανάσταση του Φλεβάρη έως και τον Οκτώβρη του 1917.

Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί τη στιγμή που έγινε το μεγαλύτερο έως σήμερα επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας προς το μέλλον. Ενα κοσμοϊστορικό γεγονός που σημάδεψε όσο κανένα άλλο ολόκληρο τον 20ό αιώνα και τη μετέπειτα πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας. Η νίκη της προλεταριακής επανάστασης στη Ρωσία πυροδότησε το πιο σημαντικό κίνημα μαζών για την κοινωνική απελευθέρωση που γνώρισε η Ιστορία, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Απέδειξε έμπρακτα ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος και ότι η εργατική τάξη μπορεί να οικοδομήσει μια ανώτερη κοινωνία, που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το 1917 και ο Οκτώβρης του έγιναν σύμβολα και συνώνυμο της γέννησης ενός καινούργιου κόσμου. Ανοιξαν μια νέα περίοδο για την ανθρωπότητα, την περίοδο των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων, γεγονός που δεν αναιρείται από τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες.

Οπως έγραψε ο Λένιν συνοψίζοντας την ιστορική σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης, «εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θ' αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε».

 (Από τον Ριζοσπάστη)

 ---------------------------------------------------------------------------------

…. «Μωρέ καλά τους κάναν οι Μπολσεβίκοι…Καλά τους διώξανε όλους από τη χώρα τους και κουμαντάρουν τα δικά τους, μόνοι…

– Και τι θα βγει τώρα με τους Μπολσεβίκους σου, θα χορτάσουνε ψωμί; Ρώτησε ένας από τη συντροφιά, ξαπλωμένος εκεί δίπλα.

– Ναι, σίγουρα πιο πολύ από πρώτα. Ο Λένιν έδωσε αμέσως τα χωράφια στους αγρότες, τη γη στους δουλευτάδες της. Τώρα εκεί δουλεύουν όλοι το ίδιο, πλούσιοι και φτωχοί…

– Πώς δηλαδή, ρώτησε λαχανιασμένη η Αγόρω. Πώς δουλεύουν όλοι το ίδιο, δεν έχει πια πλούσιους και φτωχούς εκεί;

– Όχι, βέβαια.

– Και ποιος είναι αυτός ο Λένις, πώς τον είπες; ρώτησε η Αγόρω, κατάπληχτη από όσα άκουγε.

– Πού γίνονται αυτά; Ρώτησε ξανά, αφού έδωσε μια στα πισινά του κατσικιού που αγωνιζότανε να ξεφύγει από τα χέρια της.

– Μα στη Ρωσία, δεν τ’ ακουσες;

– Πού να τ’ ακούσω; Πρώτη φορά ακούγω για μέρος που δεν έχει πια πλούσιους και φτωχούς. Ώστε γίνεται αυτό;

– Ποιο καλέ, ρώτησε ο φαντάρος και γέλασε.

– Να, να μην έχει πλούσιους και φτωχούς ένας τόπος.

– Να που γίνεται, είπε με βεβαιότητα ο φαντάρος.

Τούτο τόδεσε σε ψιλό μαντήλι, που λένε, η Αγόρω. Γιατί ό,τι δεν ανεχότανε είτανε αυτή η Τζβαχερένια, που στολιζότανε κάθε μέρα κι όμως δε δούλευε. Ενώ τούτη που ξενοδούλευε, δεν είχε δεύτερο ρούχο να βάνει απάνω της.

Κι από τότε όλο ρωτούσε γι’ αυτή τη Ρωσία, να μάθει τι γίνεται. Μα ποιος να της πει; Εφημερίδες στο χωριό σπάνια ερχόντανε. Σάμπως ήξερε γράμματα να διαβάσει; Μα κι αν ήξεραν, πώς να ρωτήσει τους τσορμπατζήδες να πούμε, το θειό Ζήσο, το γιατρό, το θειό τον Όθωνα ή το δάσκαλο, που είταν οι μόνοι που διάβαζαν τα «φύλλα» – αν και όταν ερχόντανε στη Λέσχη».

(Από το διήγημα «Ο τελευταίος Τρύγος» της  Έφης Πλιάτσικα – Πανσελήνου από το Αυδήμι της Ανατολικής Θράκης, για τα γεγονότα της εκκένωσης της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβρη του 1922).